jueves, 12 de junio de 2014

Aportación de Esteban Otero. Ciclo superior de vitivinicultura

Esteban agasállanos cunha prosa poética sobre a amizade. Tan importante durante toda a vida, é  na residencia moito máis, xa que a convivencia propicia que se forxen lazos moi fortes. Tamén  xurden diferenzas, enfados...a maioría das veces debido ao estrés dos estudos. Todo superable cando remata o curso.
AMISTAD

Existen personas en nuestras vidas que nos hacen felices 
por la simple casualidad de haberse cruzado en nuestro camino. 
Algunas recorren el camino a nuestro lado, viendo muchas lunas pasar, 
mas otras apenas vemos entre un paso y otro. 
A todas las llamamos amigos y hay muchas clases de ellos. 
Tal vez cada hoja de un árbol caracteriza uno de nuestros amigos. 
El primero que nace del brote es nuestro amigo papá y nuestra amiga mamá, 
que nos muestra lo que es la vida. 
Después vienen los amigos hermanos, 
con quienes dividimos nuestro espacio para que puedan florecer como nosotros. 
Pasamos a conocer a toda la familia de hojas a quienes respetamos y deseamos el bien. 
Mas el destino nos presenta a otros amigos, 
los cuales no sabíamos que irían a cruzarse en nuestro camino. 
A muchos de ellos los denominamos amigos del alma, de corazón. 
Son sinceros, son verdaderos. 
Saben cuando no estamos bien, saben lo que nos hace feliz. 
Y a veces uno de esos amigos del alma estalla en nuestro corazón 
y entonces es llamado un amigo enamorado. 
Ese da brillo a nuestros ojos, música a nuestros labios, saltos a nuestros pies. 
Más también hay de aquellos amigos por un tiempo, 
tal vez unas vacaciones o unos días o unas horas. 
Ellos acostumbran a colocar muchas sonrisas en nuestro rostro, 
durante el tiempo que estamos cerca. 
Hablando de cerca, no podemos olvidar a amigos distantes, 
aquellos que están en la punta de las ramas 
y que cuando el viento sopla siempre aparecen entre una hoja y otra. 
El tiempo pasa, el verano se va, el otoño se aproxima y perdemos algunas de nuestras hojas, 
algunas nacen en otro verano y otras permanecen por muchas estaciones. 
Pero lo que nos deja más felices es que las que cayeron continúan cerca, 
alimentando nuestra raíz con alegría. 
Son recuerdos de momentos maravillosos de cuando se cruzaron en nuestro camino. 
Te deseo, hoja de mi árbol, paz, amor, salud, suerte y prosperidad. 
Simplemente porque cada persona que pasa en nuestra vida es única. 
Siempre deja un poco de sí y se lleva un poco de nosotros. 
Habrá los que se llevarán mucho, 
pero no habrán de los que no nos dejarán nada. 
Esta es la mayor responsabilidad de nuestra vida 
y la prueba evidente de que dos almas no se encuentran por casualidad.

CARPEM DIEM 



De arriba a abaixo e de esquerda a dereita: Beni, Adrián Silva, David, Christian, Iago, Sergio, Esteban, Bárbara, María e Tania.
CARPE DIEM a tod@s, que saiban superar as diferenzas e que manteñan a amizade por moitos anos.

 Esteban quere incluír tamén o soneto XXIII de Garcilaso de la Vega, xa que constitúe toda unha filosofía de vida. ¡¡ Certo e precioso poema!!

En tanto que de rosa y de azucena
se muestra la color en vuestro gesto,
y que vuestro mirar ardiente, honesto,
con clara luz la tempestad serena;

y en tanto que el cabello, que en la vena
del oro se escogió, con vuelo presto
por el hermoso cuello blanco, enhiesto,
el viento mueve, esparce y desordena:

coged de vuestra alegre primavera
el dulce fruto antes que el tiempo airado
cubra de nieve la hermosa cumbre.

Marchitará la rosa el viento helado,
todo lo mudará la edad ligera
por no hacer mudanza en su costumbre.


Lee todo en: SONETO XXIII - Poemas de Garcilaso de la Vega http://www.poemas-del-alma.com/garcilaso-de-la-vega-soneto-xxiii.htm#ixzz34RiCGUYT


miércoles, 11 de junio de 2014

Aportación de David Rodríguez - Ciclo superior de xestión forestal e do medio natural

David aproveitando que tivo que facer un traballo de especies botánicas, aporta ésta árbore que é verdadeiramente interesante: O Teixo, coñecido  como "árbore da vida e da morte" e que tanta influencia tivo na historia de Occidente, desde ser símbolo sagrado para os celtas ata a sua utilización como veleno polos cátabros,  antes que seren exclavizados polos romanos.


rè  Nombre Común: Tejo.            
è  Nombre Botánico: Taxus baccata”
è  Origen: Europa, Oeste de Asia y Norte de África y en algunas sierras de Portugal.
è  Taxonomía:
§      Familia: Taxaceae.
è  Motivo Ornamental: Se utiliza para fabricar arcos y ballestas, por su adecuación.
è   Función Jardinería: Formar setos, borduras y formas geométricas.
è  Color (flor, fruto, hoja): Fruto de color rojo intenso.
è   Época Flor - Fruto: Florece en primavera, mientras q los frutos maduran en otoño.
è   Condiciones Climáticas: Prefiere umbría y aguanta bien el frío. Soporta relativamente la sequía.
è  Tipo de Porte: Copa piramidal amplia y ramas horizontales algo cortantes.
è  Condiciones Suelo: Terreno con un buen drenaje. Indiferente al substrato desde suelos ácidos a calcáreos.
è   Medidas: Árbol de unos 4 – 20 metros. Hojas de unos 1 – 3 cm de largo y 2 – 3 mm de ancho. Frutos de uno 8 -10 mm
è   Mantenimiento: Abonar con productos orgánicos una vez al año. Se presta a toda clase de podas. Las cochinillas es su plaga más común.



     

     Moitas grazas David

martes, 10 de junio de 2014

APORTACIÓNS PERSOAIS AO BLOG


Nestas datas que os alumnos residentes de segundo curso estades a piques de ir a Prácticas, queremos que deixedes algo persoal para publicar no blog da residencia. Os alumnos de primeiro tamén estades convocados, pero tedes ata fin de curso.



Como xa comentamos con algúns, trátase de que plasmedes algo relacionado cos  estudos, que por calquera motivo vos impacte, lle teñades especial cariño ou rabia… Isto é, unha árbore, arbusto, flor, animal, variedade de uva, receita dun licor, un fungo ou un insecto praga predilecta ou odiada. Aquilo ao  que lle queirades rendir unha pequena homenaxe.
 A presentación pode ser descriptiva, a nivel científico (neste caso convén aportar tamén unha imaxe) ou artística (debuxo, pintura ou poesía).


Debedes envíalas a seguinte dirección de correo:


  ANÍMOVOS RECORDANDO O POEMA DE ANTONIO MACHADO:

A un olmo seco

A un olmo viejo, hendido por el rayo
y en su mitad podrido
con las lluvias de abril y el sol de mayo
algunas hojas verdes le han salido....